Lida Sneekes

Informatie over de spelers, door de spelers zelf geschreven:

 

Ik ben Lida Sneekes-Veul. Geboren 12-3-1956 in 't Zand.
In 1978 ben ik getrouwd met Sam Sneekes en zijn we in Schagerbrug gaan wonen. Ondanks dat ik er vroeger nooit wilde wonen, wil ik er nu vast niet meer weg.
We hebben 3 kinderen, Jerry, Stef en Eline.

Mijn "toneelcarrière" begon in 1986. Toen begonnen de eerste repetities voor het 40-jarig jubileumstuk "Een Bruiloftsfeest", waarvan in 1987 de uitvoeringen waren. Geschreven en geregisseerd door van Jos van Dijk. Ik werd destijds benaderd door Annet Meijering, vrouw van Jos, toen ik op de Rabobank in Schagerbrug werkte. Ze had het me al een paar keer eerder gevraagd en die keer dacht ik, ach waarom zou ik het niet doen. Sindsdien is het eigenlijk een soort verslaving geworden.
Alhoewel mijn 1e toneelervaring op mijn 18e was bij toneelver. EMM in ‘t Zand. Dat kwam doordat de hoofdrolspeelster ziek geworden was en ik deze rol van haar moest overnemen.
Het stuk heette "De Duivelshaan". Dat was best spannend destijds, het was onder regie van Teunke Hauwert. Ik heb het stuk helaas niet moeten spelen omdat de hoofdrolspeelster op tijd beter was. Maar om nog even terug te komen op "Een Bruilofsfeest", daar had Sam al een technische rol in gespeeld als decorman. Er werd een podium gebouwd wat moest draaien tijdens het spel. Dat was niet eenvoudig, maar na heel veel bloed, zweet en tranen, kregen ze het toch voor elkaar. Grappig dat na jaren je eigen jongens meebouwen aan het decor.

Toen ik begon was onze jongste net 2 jaar. Het was altijd rennen en vliegen om op tijd op de repetities te zijn, met 3 kleine kinderen en een man die altijd aan het werk was, maar ik heb er tot op de dag van vandaag géén moment spijt van gehad. Het "toneelvirus" heeft zelfs mijn kinderen aangestoken. Eline speelt al wat jaartjes, Stef speelt sinds 2005, en Jerry heeft zich in 2005 bij de decorploeg gevoegd. Ik heb al heel veel leuke rollen mogen spelen, maar degene die het meest zijn bijgebleven zijn: Emily, in het stuk "De Italiaanse Meesterhand", een soort van man-wijf, een hele mooie rol, grof, hard, ik kon mij lekker uitleven, maar de rol van "Miet" in Bajesbonje van 2006 was helemaal geweldig om te doen. Een demente bejaarde vrouw die per ongeluk in een gevangenis terecht kwam waarvan zij dacht dat het een hotel was, ontzettend leuk om te spelen. Ik kan er nog wel meer opnoemen, maar eigenlijk zijn alle rollen die ik gespeeld heb ontzettend leuk geweest. Van de 23 jaar dat ik nu lid ben, heb ik 2x niet meegespeeld.
Toneelspelen kost heel veel tijd, maar je krijgt er ontzettend veel voor terug.

Waar ik heel trots op ben, en ik denk dat ik namens velen van ons spreek, is dat wij een hele hechte groep vormen, met veel plezier de repetities bijwonen, met héél veel lachen en ook soms huilen, en dat het altijd weer ontzettend gezellig is voor aanvang van onze uitvoeringen en niet te vergeten na afloop! Vooral de laatste avond van ons optreden, dan is bijna het hele dorp aanwezig en gaan we door tot in de late uurtjes. Kortom, een TOP-vereniging.